ناصر حسین شاہ چشتی کی پنجابی رباعیاں حصہ Peer Nasir Hussain Shah Chishti ki Rubaiyat Book Part 1

 عاشق دا کم یار دی راہ تے جھاڑو دیندا وتے

 ذکر دا چرخہ ڈاھا کے ہر دم اک اک پونی کتے 

صبر وی نیں تے شکر دا کوٹھا آہواں بھر بھر چھتے

 ناصر جس نے ماہی راضی اوہنوں خیراں سے

                           *

جس دم چلدا سینے آتے درد غماں دا تیشہ 

 تتے ہو کے بھردیاں رہناں بن جاندا اے پیشہ

 ناصر اک سکھ اون نہ دیوے ظالم درد اندیشہ

 اک عاشق اک وچھڑیا بیلی روندے رہین ہمیشہ

                          *

قدر شناس جے ہندے مصری کیوں مل یوسف لیندے 

اٹیاں سگیاں دی تھانویں اوہ سر نذرانے دیندے

 محبوباں دے حسن دے مٹھے چند قربان کریندے  

ناصر عشاق وپاری جیہڑے گھاٹیاں ول نہیں وہندے

                                                   * 

ایہہ دی شان حبیب میرے دی دو جگ دا سرمایہ

انا اعطينك الكوثر جس دی شان اچ آیا

 بے سایہ خود ہو کے اس دا دو جگ اتے سایہ

 جیویں سوہنے چاہیا ناصر رب نے اونویں بنایا

                            *

ایہہ وی شان حبیب میرے دی سب دے عیب لکووے

 من اسمانی لک لک جاوے اہدے سامنے جدوں کھلووے

 ناصر خشک کھجور دی لکڑی جس دے ہجراچ رووے

 جو آکھے رب  ٹالے ناہیں جو چاہوے سو ہووے

                        * 

ایہہ وی شان حبیب میرے دی نشرح سینے والا

 جیہڑا ونڈیاں تک نئیں سکدا اوس خزینے والا 

جس دی ریس کر کے کستوری اوس پینے والا

 ناصر فقط سہارا میرا شہر مدینے والا

                       *

ایہہ وی شان حبیب میرے دی توڑ نبھاون والا

 شہر کے وچ آون والا عرش تے جاون والا 

اجڑے پجڑے باغاں اندر پھل مہکاون والا

 ناصر نال اشارے چن نوں کول بلاون والا

                         *

جس دیاں قسماں کھا کے جنوں خود رب نے وڈیا

 زلف جهدی واللیل بنا کے مکھ والفجر بنایا 

اپنا آپ تعارف رب نے خود جس نوں کروایا 

سورج واپس پلٹیا ناصر جد سوہنے فرمایا